Sergey Paradjanov

Sergey Paradjanov (1924-1990) - ένα από τα πιο σημαντικά ονόματα του κινηματογράφου του ΧΧ αιώνα. Μεγάλοι σκηνοθέτες όπως ο Φελίνι, Αντονιόνι και ο Ταρκόφσκι, ονομαζόταν τον Paradjanov "μάγος" και "μαέστρο". Η κινηματογραφική γλώσσα του Sergey Paradjanov είναι μοναδική και δεν παύει να εκπλήσσει το κοινό με το ποιητικό της όραμα.


Οι γνωστές ταινίες του - "Το χρώμα του Ρόδου»(1984), "Ashik Kerib"(1988.



Στα κολάζ του Σ. Paradjanov άνοιξε και εξέφρασε τον εαυτό του ακόμα πληρέστερα σε σχέση με τις ταινίες. Ανάμεσα στις χιλιάδες των κολάζ του, είναι μερικά πραγματικά αριστουργήματα.

Alberto Burri

Τα κομμάτια πανί χαλασμένα από το χρόνο, σχισμένα, ραμμένα μαζί και ζωγραφισμένα. Εμπειρία ενός στρατιωτικού γιατρού, patching πληγές, ενέπνευσε Burri ε να δημιουργήσει αυτό το έργο. Αγριότητα των χρησι και τη μανία με την οποία είχαν εξαπατηθεί, δημιουργούν ένα αίσθημα μεγάλη ένταση - στα σύνορα μεταξύ της ομορφιάς και της αποσύνθεσης. Το έργο αντανακλά τη φιλοσοφία του κινήματος Art Informel, μεταπολεμικής σχολής της αφηρημένης τέχνης, η οποία υιοθέτησε την ιδέα της νέας σύνθεσης και εφάρμοσε νέα υλικά. Στα έργα του Burri θα δείτε τον θαυμασμό του για την υφή των επιφανειών των διαφορετικών υλικών. Χρησιμοποιώντας το απανθρακωμένο ξύλο, λαμαρίνα, πλαστικές σακούλες, καύση δημιούργησε μια σειρά από έργα, ιδιαίτερης εκτίμησης από τους συλλέκτες.

Kurt Schwitters

Ο πρώτος καλλιτέχνης που ασχολήθηκε αποκλειστικά με την τεχνική του κολάζ, ήταν Kurt Schwitters, ο οποίος συνέχισε την παράδοση του σουρεαλισμού και ντανταϊσμού και διεύρυνε το πεδίο εφαρμογής των υλικών και αντικειμένων του κολάζ. Μικρά, αλλά και έξοχα τα έργα του, που χαρακτηρίζονται με τη λέξη «merzbild», αποτελούνταν από κομμάτια χαρτιού, εισιτήρια λεωφορείων, ετικέτες, κουπόνια, κ.α.

Max Ernst

Ακόλουθοι των ντανταϊστών ήταν οι σουρεαλιστές. Τους προσέλκυε η αποδόμηση της λογικής τάξης ανάμεσα στα στοιχεία του κολάζ που δημιουργούσε την έκφραση του παράλληλου κόσμου του ύπνου και των άλλων λειτουργιών του υποσυνείδητου, που ήθελαν να αποκαλυφθούν.
Σε αντίθεση με τους Cubists, οι σουρεαλιστές υπόταξαν την μορφή και το χρώμα στην εικονιστική περιεκτικότητα του έργου. Για παράδειγμα, ο Max Ernst χρησιμοποιούσε κομμένες γκραβούρες από παλιά περιοδικά και τα συνδύαζε με έναν τρόπο που τα έκανε να φαίνονται σαν ένας εφιάλτης.

Kurt Schwitters, Hans Arp

Το κολάζ χρησιμοποιήθηκε από τους ντανταϊστές ως μια νέα, μη παραδοσιακή τεχνική όντας απογοητευμένοι από τον παραλογισμό της σύγχρονης κοινωνίας και της αποτυχίας της παραδοσιακής τέχνης να εκφράσει τις απόψεις τους (Kurt Schwitters, Hans Arp.

Kurt Schwitters


Hans Arp

Τα Κολάζ των ντανταϊστών εξέφραζαν με τον καλύτερο τρόπο την άποψη ότι η τέχνη δεν είναι απαραίτητα ευχάριστες στο μάτι εικόνες της ζωής. Το κάθε έργο απαρτίζονταν από αντικείμενα καθημερινής χρήσης, παρμένα από τον περιβάλλοντα χώρο των ανθρώπων, αντικείμενα που άνηκαν στην σφαίρα της "ζωής". Σε αντίθεση με τις περίτεχνες μορφές σχέσεων στην τέχνη, το κολάζ βασίζεται στο στοιχείο της τύχης, του αυτοσχεδιασμού, ένα χαρακτηριστικό που περισσότερο ανήκει στη ζωή παρά στην τέχνη σύμφωνα με την άποψη των ντανταϊστών.

Για παράδειγμα, ο Hans Arp, σκόρπιζε τυχαία τα υλικά του κολλάζ πάνω στην επιθυμητή επιφάνια και στη συνέχεια τα κολλούσε μεταξύ τους.

Carlo Gara, Gino Severini

Ανάμεσα στους πρώτους που δανείστηκαν από τους κυβιστές την τεχνική του κολάζ, ήταν οι φουτουριστές, οι οποίοι εργάστηκαν στην Ιταλία πριν τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο (Carlo Gara, Gino Severini).

Carra

Severini

Τα κολάζ τους είναι γεμάτα ζωντάνια και ενέργεια. Συχνά το θέμα ήταν ο αμφιλεγόμενος κόσμος της σύγχρονης τεχνολογίας: ο θόρυβος, ο ήχος τροχών μιας αμαξοστοιχίας και τα συνθήματα διαμαρτυρίας εκφραστήκαν μέσα από τη σύγκρουση των λέξεων και αποσπασμάτων προτάσεων ενσωματωμένων στην σύνθεση.

Braque and Picasso

Georges Braque

Θεωρείται ότι η τεχνική του κολάζ εφευρέθηκε από τον Georges Braque το 1910, αν και περίπου την ίδια περίοδο, δημιούργησε το πρώτο του κολάζ και ο Πικάσο. Από το 1912 και οι δυο καλλιτέχνες συστηματικά χρησιμοποιούν αυτή την τεχνική κάνοντας το κολάζ χαρακτηριστική τεχνική του συνθετικού κυβισμού.
Η περίοδος του κυβισμού στα έργα των δύο καλλιτεχνών χαρακτηρίζεται από την εξεύρεση νέων τρόπων για τη δημιουργία πίνακα ζωγραφικής. Έτσι άρχισαν να συμπεριλαμβάνουν στα έργα τους αποκόμματα εφημερίδων, ετικετών από φιάλες, και άλλα έντυπα υλικά.
Προσθέτοντας σε ένα έργο τέχνης αυτά τα στοιχεία μάγεψαν τους θεατές καθώς «ο πραγματικός κόσμος», με τη δική του χωρική συνδεόταν πάνω σε καμβά με την ψευδαίσθηση της ζωγραφικής.

P.Picasso

Η λέξη κολάζ προέρχεται από την γαλλική λέξη coller που σημαίνει "κολλάω". Δηλαδή η εικόνα δημιουργείται από κομμάτια υφάσματος ή χαρτιού αλλά και από άλλα υλικά κολλημένα μεταξύ τους. Το τελικό αποτέλεσμα είναι μια καλλιτεχνική δημιουργία.

Η τεχνική του κολάζ μπορεί να χρησιμοποιηθεί στη σύνθεση ενός έργου για να δώσει περισσότερη έμφαση:
1) όταν η καλλιτεχνική εικόνα δημιουργείται από την τοποθέτηση ή την υπέρθεση ορισμένων υλικών με διαφορετικά σχήματα, χρώματα, κλπ. πάνω σε άλλα ή
2) ως απεικονίσεις (το λεγόμενο μοντάζ), όταν το γραφικό υλικό σε ένα συγκεκριμένο θέμα έχει αποκοπεί από βιβλία και περιοδικά, καθώς και μέσω της μετατόπισης του κανονικού πλαισίου σε ασυνήθιστο περιβάλλον, όπου παίρνει μια νέα ερμηνεία.

«Σκουπίδια», όπως συνήθιζε να λέει μια κυρία – αναφερόμενη στα πράγματα που δε βρίσκονται στη σωστή θέση. Για να απαλλαγείτε από αυτά τα σκουπίδια, χρειάζεται αποφασιστικότητα, λίγος χρόνος και σκούπα με φαράσι. Αυτός ο απλός, αλλά λίγο κουραστικός τρόπος ταιριάζει σχεδόν σε όλους. Εξαίρεση αποτελούν άτομα με ευαισθησίες και φαντασία, άτομα που μπορούν να δουν τα πράγματα με μια διαφορετική οπτική. Αν το άτομο αυτό έχει και καλλιτεχνικό ταλέντο μπορεί, από ένα κομμάτι χαρτί, απόκομμα δαντέλας, θραύσματα κούπας και φύλλα δέντρων, να δημιουργήσει μαγικό κολάζ.

Ορισμένα κολάζ προσελκύουν με την αινιγματικότητά τους, έχουν μια γεύση από μυστήριο. Το Κολάζ είναι μοναδικό στο ότι επιτρέπει να συνδυαστούν πράγματα, ασυμβίβαστα, αταίριαστα με την πρώτη ματιά, πράγματα χωρίς καμία καλλιτεχνική αξία, αλλά ξαφνικά αρχίζουν να "παίζουν" μόλις έρθουν σε επαφή μεταξύ τους, δημιουργώντας σε ένα είδος μωσαϊκού.

Ξεκίνησε, ως πείραμα συγκόλλησης διαφορετικών σε υφή υλικών από κυβιστές , χρησιμοποιήθηκε ευρέως και από τους ντανταϊστές και τελικά κατέληξε να γίνει ανεξάρτητο είδος τέχνης μοντερνισμού και μεταμοντερνισμού. Και είναι η μοναδικότητα αυτής της τέχνης να δίνει μια δεύτερη ζωή στα πράγματα που έχουν υπηρετήσει το σκοπό τους. Τα πράγματα αυτά αποκτούν μια νέα χρησιμότητα, πολύ διαφορετική από την αρχική τους.

Ίσως αυτό είναι ο παράδεισος των άψυχων πραγμάτων: το κλειδί παύει να είναι το αντικείμενο που ανοίγει μια πόρτα πίσω από την οποία υπάρχει κάτι, παραμένει απλώς ένα κλειδί. Και αυτό είναι πάντα ωραίο - να είσαι πολύτιμος απλώς επειδή είσαι ο εαυτός σου, και όχι γι αυτό που μπορείς να κάνεις.